Nadciśnienie tętnicze

NADCIŚNIENIE TĘTNICZE (łac. hypertonia arterialis) jest to choroba układu krążenia, która charakteryzuje się stale podwyższonym ciśnieniem tętniczym krwi. Większość przypadków nadciśnienia ma charakter pierwotny, tzn. bez znanej  przyczyny, którą da się usunąć interwencją medyczną. Etiologia nadciśnienia tętniczego pierwotnego nie została w pełni ustalona. Uważa się, że odgrywają w niej rolę czynniki genetyczne i środowiskowe. Pozostałe przypadki to choroba o charakterze wtórnym, czyli jest dobrze znana przyczyna np. choroby nerek, miażdżyca, choroby mózgu lub gruczołów dokrewnych. Choroba ta  dotyczy kobiet i mężczyzn, rozpoczyna się zazwyczaj między 30 a 40 rokiem życia, choć może mieć już początek w dzieciństwie. Objawia się rannymi bólami głowy w okolicy potylicy,  nadmierną pobudliwością, bezsennością. Odczuwalne jest kołatanie serca, bóle wieńcowe oraz obserwuje się zaczerwienioną twarz, szyję, klatkę piersiową. Najczęściej jednak nieprawidłowe wartości ciśnienia tętniczego są wykrywane przypadkowo w czasie rutynowego pomiaru.

POWIKŁANIA :
Powikłaniem przede wszystkim jest uszkodzenie nerek, układu krążenia oraz powikłania ze strony układu nerwowego.  Obserwuje się zmiany na dnie oka.

JAK LECZYĆ?? :
Są 2 sposoby leczenia nadciśnienia:

1.    Niefarmakologiczny.
 Jednym z najprostszych sposobów leczenia tej choroby niefarmakologicznym sposobem jest zmiana trybu życia poprzez unikanie stresu, systematyczny, umiarkowany wysiłek fizyczny czy zaprzestanie palenia tytoniu. Kolejnym sposobem na to może być dieta, czego efektem jest zmniejszenie wagi ciała. Można ograniczyć spożycie soli kuchennej, unikać alkoholu czy przyjmować magnez czy potasu. To takie domowe sposoby, natomiast jeśli one nie pomogą, trzeba się uciec do metody farmakologicznej.

2.    Farmakologiczny
Do tej metody zaliczamy stosowanie leków, w skład których wchodzą takie substancje czynne, jak:
•  leki beta-adrenolityczne
•  leki alfa-1-adrenolityczne
•  antagoniści wapnia
•  wazodylatatory
•  leki działające na centralny układ nerwowy
•  diuretyki
•  inhibitory konwertazy angiotensyny
•  antagoniści receptora angiotensyny II

Technika pomiaru ciśnienia
Pomiaru ciśnienia tętniczego w warunkach gabinetu lekarskiego winno się dokonywać po zapewnieniu pacjentowi kilku minut odpoczynku w pozycji siedzącej. Dokonuje się 2 pomiarów z zachowaniem dwuminutowej przerwy, a jako wynik zapisuje wartość średniej arytmetycznej. Przy pierwszej wizycie wskazany jest pomiar na obu ramionach. U pacjentów z obwodem ramienia 22–32 cm stosuje się mankiet standardowy, u pozostałych osób makiet odpowiedni do wielkości ich ramienia. Użycie zbyt wąskiego mankietu może fałszywie zawyżyć wartość ciśnienia. W warunkach domowych pacjenci powinni wykonywać po 2 odczyty rano i wieczorem przez 3 dni w tygodniu. Średnie ciśnienie z kilku pomiarów mniejsze niż 135/85 przyjmuje się w tej metodzie za normę.

 Klasyfikacja nadciśnienia tętniczego

Kategoria                                        C. skurczowe(mmHg)          C. rozkurczowe(mmHg)
Ciśnienie optymalne                                       < 120                               < 80
Ciśnienie prawidłowe                                   120–129                          80–84
Ciśnienie wysokie prawidłowe                     130–139                          85–89
Nadciśnienie stopień 1(łagodne)                   140–159                          90–99
Nadciśnienie stopień 2(umiarkowane)          160–179                         100–109
Nadciśnienie stopień 3(ciężkie)                      ≥ 180                              ≥ 110
Nadciśnienie izolowane skurczowe                ≥ 140                               < 90

Podane wartości dotyczą osób nieprzyjmujących leków przeciwnadciśnieniowych; w przypadku gdy wartości ciśnienia skurczowego i ciśnienia rozkurczowego należą do różnych kategorii, należy przyjąć kategorię wyższą.