Leczenie tego schorzenia jako choroby przewlekłej
jest długotrwałe i aby osiągnąć pomyślne wyniki pacjent musi ściśle a
także świadomie współpracować z lekarzem.
W leczeniu cukrzycy dysponuje się:
•
insuliną (lub insulinami jeśli jeden typ preparatu jest
niewystarczający) – służy do uzupełniania jej niedoborów w organizmie
poprzez wstrzyknięcia podskórne,
• lekami doustnymi – pobudzają wewnątrzustrojowe komórki beta wysp trzustkowych do wytwarzania własnej endogennej insuliny.
Leczenie cukrzycy jest niestety jeszcze leczeniem objawowym.
Celem
leczenia jest uzyskanie normoglikemii (czyli normalizacja wskaźników w
organizmie chorego), która jest wyrażona fizjologicznymi stężeniami
glukozy we krwi. Dla pacjenta najistotniejsze jest jednak uzyskania
dobrego samopoczucia a także możliwość realizacji celów i zamierzeń
życiowych.
Długotrwałe leczenie cukrzycy obejmuje:
• właściwe leczenie dietetyczne, które uzależnione i dostosowane jest do wagi chorego,
• niejednokrotnie psychoterapia aby zaakceptować chorobę,
• leczenie wysiłkiem fizycznym bo aktywność ta zwiększa spalanie węglowodanów co wpływa na przemianę materii,
• kształcenie zdrowotne – pacjent za pomocą testów paskowych może kontrolować stężenie cukru zarówno we krwi jak i w moczu.
Punkt
pierwszy porusza ważną kwestię a mianowicie diety. Jest ona istotnym
czynnikiem w skutecznym leczeniu cukrzycy zarówno I jak i II typu. Nie
tylko systematyczne zażywanie zaordynowanych leków ale także
przestrzeganie zaleconych przez lekarza zasad żywienia jest warunkiem
trwałego i co już poruszano wcześniej skutecznego leczenia. Każdy z
pacjentów powinien być świadomy, że dawki leków ustalane są na podstawie
badań laboratoryjnych a także zaleconej podaży produktów spożywczych.
Stąd wynika brak możliwości dowolnego odżywiania tj. :
• samowolna zmiana pory posiłków,
• pomijania niektórych z nich,
• niepełne ich spożywanie,
• zmiana ich składu.
Z
punktu widzenia lekarza chory nie powinien być głodny ale także bez
wiedzy medyka nie wolno spożywać posiłków dodatkowych lub zmieniać
jego składu.
Cukrzyca wymaga wyrzeczeń pokarmowych. Pokarmy dzielą się na zabronione, dozwolone i dozwolone w ilościach ograniczonych.
Nie powinno się spożywać:
• maki żytniej czyli np. świeżego pieczywa, ale także potraw odsmażanych i smażonych jak np. naleśniki,
• serów tłustych, topionych, pleśniowych,
• tłuszczy stałych – m.in. smalcu,
• mięsa tłustego,
• śmietany.
Należy
wystrzegać się niektórych przypraw jak np. ocet, ostra papryka, kostki
rosołowe. Nie wolno spożywać miodów, dżemów, konfitur, marmolad,
syropów, czekolad, napojów gazowanych, które jak pamiętamy można po
prostu nazwać 7%-owym roztworem cukru.
W ilościach ograniczonych można natomiast spożywać:
•
ciemne pieczywo z mąki pszennej lub pieczywo czerstwe np. grzanki
pieczone bez tłuszczu lub gotowane potrawy z mąki jak np. kluski,
• kasze i ryże,
• zsiadłe mleko, kefiry, jogurty a tym samym np. herbatę z mlekiem, kawę zbożową z mlekiem ale bez cukru,
•
chude mięsa, jak np. wołowinę, cielęcinę, dziczyznę, polędwicę, szynkę
a także chude ryby m. in. sandacza, dorsza, szczupaka czy karpia,
• ziemniaki gotowane (po obraniu jak i przed), ziemniaki pieczone w skórce,
• natomiast z owoców - gruszki, banany, winogrona, suszone owoce.
Listę pokarmów spożywanych bez ograniczeń tworzą:
• szparagi, kapustę (zarówno świeżą jak i kwaszoną),
• kalafiory, szczypiorek, cykorię, botwinę,
• ogórki w każdej postaci: świeże, kwaszone, konserwowe,
• szpinak, dynię, brokuły, sałatę,
• paprykę, pomidory, pory, marchew, rzodkiew, rabarbar,
• cebulę, selery, korzeń pietruszki, rzepę,
• fasolkę szparagową, zielony groszek,
• dojrzałe owoce.
Rokowanie
w cukrzycy jest zależne od jej typu, wieku w którym nastąpiło
zachorowanie, czasu jej trwania a także sumienności z jaką pacjent
stosuje się do zalecanego trybu życia, leczenia i odżywiania. W
szczególnych sytuacjach mogą pojawić się powikłania związane z cukrzyca
takie jak:
• stopa cukrzycowa,
• kwasica cukrzycowa,
• i inne.
Zagadnienia te poruszymy już w następnym artykule.